Ode aan mijn papa
Je bent er niet meer, sinds 2017 niet meer…
Maar eigenlijk sinds 1997 niet echt.
Ik mis jou, de ‘jou’ die ik me herinner. Al heel lang pap.
En sinds 2017 voor altijd.
Het is 13-8-2023…
Je zou vandaag 71 zijn geworden.
Ik zit tegenover mijn dochter en heb haar wijs gemaakt dat als ze haar pasta’s met saus op eet, ze net zo groot wordt als haar vriendin. Want dat wil ze zo graag.
En ik wil zo graag dat ze goed eet, want man man man dat is een uitdaging.
Het ouderschap heeft me zoveel geleerd en gebracht.
Ik weet waar mijn blauwe plekken zitten en uitdagingen. Ik herken mezelf in hoe jij papa was voor voor mij. Ik zie hoe mooi en uitdagend het ouderschap is.
Ik zie hoe hard jullie je best hebben gedaan, hoe de dingen mis zijn gegaan. Ik zie hoe hard ik je mis.
Ik kan het je alleen niet meer vertellen.
Ik moest mama worden voordat ik zou verzachten, voordat ik zou inzien en voelen wat een uitdaging het kan zijn. Ik had je nu willen vertellen “that we fucked up!”. Dat er veel pijn zat en zit.
Maar toen ik mama mocht worden….
Toen was je er al niet meer. Vandaag laat ik traan en lach ik. Dochterlief vraagt of ik je mis…
En ja ik mis je. Ik mistte je toen en nu ook.
Maar het is goed dat ik het voel, dat ik je voel in mij. Want weet je papa ik vertel over jou, dat jij gouden handen had en alles kon maken, dat je mij leerde dat ik alles kon, je had vertrouwen in mij en bracht me dat bij. Dus zo zaten we vandaag bij de wasmachine met een schroevendraaien en waterpomptang om de wasmachine te maken. Je zou lachen en trots zijn. Want jij wilde dat ik mezelf kon redden. Dat ik doorzette en altijd zou proberen. Dat je geen uitdaging uit de weg gaat, dat je leert van fouten, dat je jezelf bij elkaar raapt en doorgaat, dat er niks mis is met hard werken, met spontaan en hartelijk zijn.
En weet je, het is mis gegaan, goed misgegaan tussen ons. Ik heb daar zoveel van geleerd. Het heeft me gemaakt tot hoe ik ben, tot de moeder die ik ben, tot het mens dat ik ben, tot de pedagoog die ik ben.
Dank je wel voor alle lessen, die neem ik mee.
Ik vertel over jou en houd je levend, de papa die ik nog ken, die van 1997! Want dat is mijn papa.
Want papa, ik lijk steeds meer op jou!
