Laat jij je slaan door een peuter?

“Midden op straat, ze slaat me vol in mijn gezicht, mijn bril valt af en ze begint te lachen”
Adem in, adem uit….

Dat is wat het hier betekent als ze slaat of dwars doet. Ze wordt baldadig en doet clownesk. Ik weet dan ze is moe en had eigenlijk al in bed moeten liggen. Het is niet persoonlijk en ze doet het niet met de intentie om me pijn te doen. Het is teveel. Nee ik laat me niet slaan en ik stop het, maar weten dat ze op dat soort momenten haar impulsen niet kan controleren helpt mij zoveel geduldiger te reageren.

En toch voel ik boosheid opkomen, voel ik me overmand door emoties en wil ik eigenlijk zeggen “ben je helemaal bedonderd”. En geloof me dat is ook al zeker gebeurd. Ze lacht dan ongemakkelijk en loopt van me weg.
Als ik zou doen wat ik heb meegekregen, dan zou ik een klap terug moeten geven.

Maar ik weet inmiddels dat ze me niet wil slaan om het slaan. Het is opgebouwde spanning, vermoeidheid, niet kunnen omgaan en kanaliseren wat ze voelt. Ze heeft mijn kalmte nodig. Vaak na het lachen volgt een huilbui. Alsof het lachen even het deurtje heeft opengezet om de opgebouwde emoties eruit te laten.
Een dikke knuffel, ontlading en erna een “sorry mama”

Vergeet niet: een peuter slaat je niet om je pijn te doen of om gemeen te willen zijn. Ze slaan wanneer ze zich overrompeld voelen door grote emoties die veel sterker zijn dan de mogelijkheid om hun impulsen te controleren.

Haal diep adem, let op je ademhaling en probeer deze te vertragen. Jouw kalmte is precies hetgeen een kind nodig heeft op dit moment.
Nee je hoeft je niet te laten slaan. Je stopt het en zegt kalm en duidelijk dat je dat niet wilt.

Op neutrale momenten, zonder grote emoties, oefen je met je kind hoe het zich anders kan gedragen op dat soort momenten. En dit mag je echt wel een keer of 15 oefenen voordat het kind het een beetje toe kan passen tijdens een moeilijke situatie.